A ESTACIÓN VIOLENTA

Algúns días, se estaba tan só que me ruxían as mans ao atopalas e me sobresaltaban os ruidos da miña propia cabeza, saía á rúa para pasear abaixado coma un lobo vello e canso. Había algo húmido e divino nas pedras das rúas antigas que me encrespaba a pel: unha electricidade que non era allea a ninguén e que nos unía dalgunha forma ou otra. Era a hora dos abandonados, dos solitarios e dos que, pertencendo a un mundo máis amábel, necesitan, coma o lume, a desacougante paz que ofrecen as espiñas silenciosas da noite.

Había mozas a esas horas que sempre regresaban ás súas casas. Sempre as había. A cidade era un xardín onde florecía a adolescencia, a idade desocada do porvir. Ás veces volvían de clases particulares, a miúdo do ximnasio, outras dunha longa viaxe. Poñíame á súa altura, sen incomodalas, separados por apenas un metro, e cruzaba sen pensalo a porta das súas vidas. Camiñábamos xuntos as rúas que necesitabamos para ser noivos, sempre en silencio e pensando ámbolos dous o mesmo. Entón, de súpeto, eu convertíame na súa parella, alguén a quen amar cando se está triste. Fora incluído nas dúas vidas, aceptado polas súas familias, con dereito a ser tratado con diferencia nun universo alleo.

Gustaba delas, das teimas que ao meu xuízo tiñan, da súa forma de camiñar, salvando os obstáculos da vida, e debuxábaas baixo a sombra protectora da catedral, unha longa noite de néboa e frío na que as cores se desdebuxaban para deixar sitio ao espesor da escuridade, galopando sobre as esquinas do casco vello. A tormenta asexaba no horizonte, e unha balada silenciaba o paso das nubes.

Indagaba, coma un animal curioso, alzando a pata para rozar o seu rostro, a súa forma de rir, a súa actitude ao tratar os descoñecidos, o seu xeito de bicar, que supoñía impulsivo, acelerado e inexperto. Pensaba en todas as películas que viran unha e outra vez xunto aos seus pais, recollidas nun sofá, coas pernas cruzadas e refregando o xeonllo que asomaba polo pantalón do pixama, unha hora antes de meterse na cama. Intentaba lembrar as cancións coas que bailaban en roupa interior no seu cuarto, dun lado a outro, antes de quedar coas súas amigas un sábado pola tarde no cruce de dúas rúas. Aprendíaas de memoria, coma se fosen unha lección máis de vida, e de cando en vez permitíame observalas cun punto de paternalismo que a elas, desesperaba. Pero trataba de non xulgalas para que non me rexeitasen. Necesitaba querelas o resto da miña vida: necesitaba alguén limpo e amábel con quen compartir os días, con quen repartir o peso do destino. Tódalas estrelas lucían de forma intermitente, e unha lúa poderosa e branca coma a nácara asomábase, descolgadas coma un gran boneco, sobre un berce.

O soño esvaecíase ao chegar ao seu portal, cando adiviñaba nos seus rostros a pegada de rubor e detíñanse para suspirar fondamente, baixo un silencio de campás en repouso, antes de curzar a porta.


A Estación Violenta de Manuel Jabois. Más info


The Pixies : Where Is My Mind (A saber ónde andará....Quién bailaba esto en el Ruta de Santiago???)




PD: Mi vecino, al que sólo he visto 2 veces en los casi 2 años que llevo aquí, y al que sigo por horarios...yo creo que es un juerguista como yo (oigo siempre su puerta cuando vuelvo de jarana), según La Mamma trabaja por la noche...inocente...tiene la misma bici que yo...

PD: Señorita Bombay, una petición, me da acceso a su blog??

PD: Menú del Martes
Desayuno: Café con leche, yogurth y naranja
Media Mañana: Manzana
Comida: Tortilla de patata y yogurth
Cena: Espárragos con atún, apio y zanahoria, y yogurth

+30 min de cinta, 15 de bicicleta y 5 de elíptica